Przyznaję się szczerze i bez żadnego przymusu – bardzo cenię przyrodniczą serię książkową wydawnictwa Agora dla dzieci. Bohaterowie tych nieco dłuższych i wciągających od pierwszego zdania po ostatnią kropkę opowieści łączą w sobie cechy tak bliskie ludziom, jak chociażby emocje, a jednocześnie niosą czytelnikom (zarówno dzieciom, jak i dorosłym!) przyjemność z odkrywania sekretów przyrody.
Fabuła książki „Bercia i Orson” Tomasza Samojlika (wyd. Agora dla dzieci, 2021) rozgrywa się w lesie, w którym aż gęsto od przeróżnych typów – jest samotna matka Turi, która węsząc niebezpieczeństwo pod postacią zapachu człowieka pragnie jak najdalej uciec ze swoimi pociechami – rodzeństwem niedźwiadków, bliźniętami Bercią i Orsonem. Brat i siostra, jak to dzieci mają w zwyczaju, nie zawsze są posłuszne, mają dużo energii i przeróżne, prowadzące do niekoniecznie bezpiecznych sytuacji, pomysły. Jest i przysadzisty, a nawet groźny (pozornie oczywiście) Karhu, niedźwiedź z brakiem umiaru korzystający z celowo podrzucanych do lasu smakołyków. A kiedy do akcji wkracza listonosz z zadatkami na detektywa, tajemnicza kobieta w czerwonych kaloszach i jeszcze ktoś (nie mogę zdradzić!), tylko czarnowidzący kruk może udźwignąć komentarz do akcji, która nabiera niezwykłej prędkości.
„Bercia i Orson” to książka świetnie napisana, z umiejętnie dozowanym tempem i nastrojem. Sytuacje mrożące krew w żyłach przeplatane są akcentami humorystycznymi, Tomasz Samojlik z wyczuciem puentuje następujące po sobie wydarzenia prowadząc całość do ciekawie skonstruowanego finału. Po skończonej lekturze trzeba koniecznie doczytać słówko wyjaśnienia, w którym pisarz, naukowiec i pracownik Instytutu Biologii Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży wyjaśnia źródłosłów imion głównych bohaterów.
Leśne przygody niedźwiedzi zilustrowała Elżbieta Wasiuczyńska, autorka szaty graficznej do innej książki Samojlika opublikowanej przez Agorę: „Ambaras”. Także w tej pozycji krakowska artystka ujawniła swoją malarską lekkość, swobodę w wielowątkowym nakładaniu plam farby, subtelność migotającego w zielonej gęstwinie światła i połyskującego puszystego futra. Kreowany przez nią obraz kniei tętni życiem i zdaje się rozbrzmiewać świergotem ptaków dosłownie zapraszając czytelników do zażycia leśnej kąpieli.
Niewątpliwie przyrodnicza seria Agory to owoc dobrej współpracy, łączy w sobie dobrze napisaną literaturę i atrakcyjną ilustrację. Polecam poznać jej różne odsłony – można w ten sposób nie tylko pokochać te mądre zwierzaki, ale i wzbudzić w sobie refleksję. Nie bez powodu obecność człowieka w ich życiu kojarzy się z niebezpieczeństwem…
Barbara Górecka / Dom Bajek
