W życiu każdej osoby zdarzają się chwile głębokiej straty. Nie mam tu na myśli żałoby po śmierci bliskiej osoby, choć stan opisywany w tej niepozornej książce jest w jakiś sposób do niej podobny – Claire Lebourg pochyla się bowiem w „Ptysiu” nad porzuceniem i dramatycznym finałem pewnej więzi (wyd. Polarny Lis, 2020). Czy była przyjaźnią? Z pewnością w oczach jednej ze stron tak.
Tytułowym bohaterem opowiadania jest przyjazny rezolutny pies, sympatyczny kundelek, który został pozostawiony na ruchliwym dworcu kolejowym. Przez długie chwile Ptyś głęboko wierzył, że to była jego wina, obarczając siebie za nieodpowiedzialną, ba! okrutną, decyzję swojego pana. Porzucony, samotny i ze złamanym sercem, w którym nadal jednak tlił się promyk nadziei, pies przebiegł wzdłuż torów kolejowych wiele kilometrów, by przypadkiem trafić do niezwykłego miejsca: ukrytego w głębi lasu porzuconego wagonu. To w nim psy urządziły sobie legowiska w przyjaznej atmosferze.
Nowe lokum Ptysia należało do zwierząt, które podobnie jak on spotkał smutny los porzucenia. Krok po kroku przepracowały w sobie traumę budując ciepłą więź stada, wspierając się wzajemnie oraz w pełni akceptując swoje wady i zalety. W tej niemal idyllicznej społeczności krzepiąca obecność nowo poznanych zwierzaków pozwoliła Ptysiowi nie tylko na pogodzenie się z losem, ale przede wszystkim – zajrzenie w głąb siebie i odnalezienie nowego, prawdziwie pasującego miejsca na ziemi. Pogodzony ze sobą i życiem dojrzał do tego, by samemu nieść pomoc i pocieszenie kolejnej ofierze bezmyślności ludzkiej.
Choć historia napomyka o relacji człowiek-zwierzę, nie jest to książka piętnująca ludzi, klucz do jej odczytania leży w czymś zupełnie innym – w misternie budowanej konstrukcji fabuły, która opiera się na arcyważnym przesłaniu, że zdrada jest bardzo bolesna, ale każda blizna może prowadzić ku zmianie i pełniejszemu życiu, jeśli tylko damy sobie czas. I przyjmiemy wsparcie.
Ptyś i jego nowi przyjaciele, naszkicowani lekko w jasnych pastelowych barwach, przedstawieni są tak, że trudno ich nie polubić. Mali czytelnicy mogą więc odnieść się bezpośrednio do doświadczeń tytułowego bohatera, tym samym „Ptyś” staje się książką-plasterkiem na ranę po rozpadzie przyjaźni przedszkolnej czy rozczarowaniu relacją z rówieśnikami w szkole. Claire Lebourg pozostawia nam jasną wiadomość – choć teraz jest naprawdę trudno i masz prawo do odczuwania smutku, przykrości i tęsknoty, czas leczy rany, a świat jest pełen serdecznych osób, które czekają na Ciebie z otwartym sercem. Czyż nie są to bardzo potrzebne słowa?
Barbara Górecka / Dom Bajek
