„Radość” i „Wstyd” rozpoczynają serię książek „uczuciowych” Katarzyny Miller, psycholożki i psychoterapeutki, a także pisarki oraz poetki, pisanych dla warszawskiego Wydawnictwa Dwukropek. Opowiadania o przygodach Kasi i jej przyjaciół z przedszkola ujęte zostały w taki sposób, by w ciekawą, a jednocześnie osadzoną w codzienności fabułę wpleść różne barwy odczuwanej przez dzieci emocji. Tym samym to świetnie skrojone teksty, które pozwolą małym czytelnikom na odnalezienie siebie w przedstawionych sytuacjach.
„Moc uczuć. Wstyd” opowiada historię Róży, dziewczynki, która dołącza do przedszkolnej grupy Smerfów w trakcie roku (wyd. Dwukropek, 2020), naturalnym jest zatem fakt, że brunetka o dużych niebieskich oczach z początku jest onieśmielona i wycofana. Pomimo wysiłków ze strony pani Oli trudno uniknąć drobnych wydarzeń na początku obecności nowej dziewczynki, które dla Róży są trudne, choć nie wynikają z niechęci czy złośliwości kolegów i koleżanek. Wszystko, co nieznane przecież frapuje, nawet imię Róża wydać się może dziwne, skoro to nazwa popularnego kwiatu.
Uśmiechnięta Kasia, główna bohaterka serii, z otwartością i swobodą zagarnia nową osóbkę, biorąc w obronę jej różową sukienkę i to, co dziewczynki lubią najbardziej – wspominając o królewskim charakterze jej stroju i koloru ubrania. Tymczasem Katarzyna Miller szybko wywraca ten ustalony od dawien dawna różowo-niebieski świat, Róża bowiem nie tylko wstydzi się swojej sukienki, ale i okazuje się być mistrzynią gry w piłkę nożną, w opinii wielu zarezerwowanej dla chłopaków. Od tej chwili szkoli żeńską reprezentację przedszkolną, szybko znajduje swoje własne miejsce w grupie i jeszcze w finale okazuje się być mądrą osobą która sprzeciwia się zawstydzaniu dzieci w przedszkolu oraz inspiruje do zabawy, która łączy, a nie dzieli. I choć tyle w tej fabule bogatej treści napisana jest lekko i bez dydaktycznego zacięcia.
W podsumowaniu autorka opisuje uczucie wstydu i różne jego oblicza pokazując dzieciom w jasny sposób, jak wiele odcieni może mieścić w sobie to jedno słowo. To mądra droga do tego, by wykształcić empatię oraz zrozumienie, nie tylko dla innych, ale także dla siebie. A stąd już tylko krok do tego, by pomóc wzrosnąć dziecku na świadomego i dojrzałego dorosłego. Proces to jakże trudny i wymagający od rodziców czy opiekunów siły oraz wytrwałości, aczkolwiek wart jest uwagi w każdym jego etapie.
Barbara Górecka / Dom Bajek
