Wraz z postępującą jesienią znikają liście z drzew, wieczory stają się dłuższe, poranki mroźniejsze, czas płynie inaczej… Sięgamy po kakao, ciepłe koce i czekamy na zimę. Ta najpiękniejsza czaruje także literacko – a ponieważ najbliższe tygodnie są idealnym czasem na rodzinne lektury zapraszamy do nowego cyklu recenzji: ZIMOWE POLECANKI KSIĄŻKOWE 🙂
Święta Bożego Narodzenia mają w sobie coś niezwykłego nie tylko zawierającego się w cieple, które wywołują w samym środku mroźnej pory roku. Niezależnie od wiary ludzie częściej się uśmiechają na widok rozświetlonej choinki, spotykają się w gronie rodzinnym lub bliskich przyjaciół, nawet w pracy składają sobie dobre życzenia myśląc o nadchodzącym roku. Światło przełamuje mrok, odtąd dni będą dłuższe i wróci nadzieja na nie już tak daleką perspektywę wiosny. Grudzień to także czas opowieści – słuchamy ich z ust babć i dziadków, sami także obdarzając najmłodszych własnymi wspomnieniami z okresu dzieciństwa.
„Niezwykłe drzewko” Katarzyny Pruszkowskiej-Sokalla (wyd. Zielona Sowa, 2021) to ciepła świąteczna opowieść w dwudziestu czterech rozdziałach, która choć rozgrywa się w domu spokojnej starości „Pod dębem”, przenosi czytelnika w bardziej odległe czas i przestrzeń. Bohaterami książki są chłopczyk Rysio i starszy pan Józef, których ścieżki splatają się w dniu wizyty w ośrodku dzieci szykujących przedstawienie dla jego mieszkańców. Pod wpływem emocji Rysiek ucieka z sali i tym samym natrafia na małą, acz bardzo intrygująco ozdobioną choinkę i jej właściciela – pana Józefa. Szybko okazuje się, że oboje mają sobie dużo do przekazania, choć prym wiedzie pan Józef wracający wspomnieniami do pierwszej zimy po wojnie, życia z czterema braćmi, trudnych przygotowań do świąt oraz niecierpliwego oczekiwania na ojca, który jeszcze nie powrócił z frontu. Konfrontacja historii z współczesnością niesie dużo przemyśleń, a nawet zaskoczeń w głowie chłopca. Katarzyna Pruszkowska-Sokalla buduje fabułę w oparciu o wzruszające motywy, prowadząc oba przeplatające się wątki do szczęśliwego zakończenia.
Agnieszka Potocka towarzyszy słowom w dość oszczędnych ilustracjach, za pomocą uproszczonych form kreując przestrzeń i tło dla snutych opowieści. Łagodny wyraz twarzy portretowanych bohaterów oraz stonowana subtelna kolorystyka kompozycji dyskretnie wprowadza w nastrój toczącej się fabuły. I to w jej słowach tkwi największa moc książki – w tej historii bardzo chwytającej ze serce.
Barbara Górecka / Dom Bajek
