Siła w różnorodności (3). Nowy mini-cykl recenzencki!

Kwiecień jest Światowym Miesiącem Świadomości Autyzmu – jego ustanowienie miało na celu zwiększenie wiedzy społeczeństwa na temat problemów osób w szeroko rozumianym spektrum i ich rodzin. Z roku na roku coraz więcej wiemy o naszych umysłach, coraz bardziej rozumiemy ich skomplikowane cechy, coraz bardziej odczuwamy, jak bardzo neuroróżnorodni jesteśmy. I patrząc szerzej na zataczające szerokie kręgi akcje popularyzujące wiedzę w tej materii wiemy, że odcieni nie tylko spektrum, ale także i innych wyzwań naszych osobowości, jest nieskończenie wiele. Warto o tym mówić z dziećmi, poruszać wątki, dyskutować. Oraz oczywiście czytać – przerobienie tematu poprzez książkę i zawartą w niej opowieść nie tylko wzmacnia dzieci w uważności na innych, ale też daje im wiedzę oraz narzędzia do tego, jak funkcjonować w społeczeństwie, które siłą rzeczy jest miejscem spotkań różnych typów ludzi. Zapraszamy więc do nowego mini cyklu recenzji w temacie różnorodności.

Z dużą ciekawością sięgnęłam po książkę „Guzikożerca na tropie słów” Olgi Ptak (wyd. Albus, 2024). I muszę przyznać, że ta lektura otworzyła mnie na bardzo ciekawą perspektywę. Narratorem jest pięcioletni Leon, który zaprasza do spojrzenia w głąb własnego umysłu. Dzieli się z czytelnikami strumieniem różnych przemyśleń i opowieścią o różnych wydarzeniach, niekoniecznie splatających się w logiczną całość (choć chłopiec wie, jak ważna jest fabularna logika). Tym, co jest najcenniejsze to właśnie możliwość uważnego spojrzenia pod spód, o czym marzy Leon, który słowa uważa za przeszkodę w komunikacji.

Autorka książki, kobieta wielu talentów, Olga Ptak, ceniona terapeutka, pedagożka i logopedka oraz (między innymi!) specjalistka pracująca z dziećmi z niepełnosprawnościami buduje opisywany przez Leona świat ucząc innego niż stereotypowe jego postrzeganie. Chłopiec boi się węży, zarówno tego, który pod prysznicem chłoszcze go wodą, jak i tego w szafie na korytarzu, który tylko czeka, by owinąć się wokół szyi oraz się na niej zacisnąć. I niczego nie zmienia fakt, że jest tkaninowy. Leon opisując to, jak widzi otoczenie, jak trudne są dla niego zapachy, dźwięki oraz rozeznanie w różnicy między byciem szczerym a taktownym, jak silnie jego mózg analizuje wszelkie okoliczności rysuje przed czytelnikami świat niekoniecznie im znany. Czytanie tych przemyśleń może przynieść zaskoczenie, ale przede wszystkim otwarcie na to, jak mocno możemy się różnić w percepcji.

Podobnie jak w przypadku innej książki Olgi Ptak „Kto ukradł jutro?, czyli dlaczego nie jest jak z obrazka” (wyd. Albus, 2019), także i w tym tytule znajdują się wymowne ilustracje autorstwa Dominiki Czerniak-Chojnackiej. Ich intrygująca, abstrakcyjna forma doskonale oddaje sens słów.

„Guzikożerca na tropie słów” jest książką, którą warto przeczytać powoli, dawkować jej treść i wracać po jakimś czasie. Tylko wtedy umysł statystyczny pojmie umysł o innym formacie. I w pełni zrozumie, jak wiele nas łączy.

Chciałbym mieć przyjaciela (…), który lubiłby mnie, gdy jestem sobą.

Barbara Górecka / Dom Bajek